TR

Özgür Demirci “Sana Anlatmak İstediğim Şeyler” isimli çalışmasında, insanla birlikte yaşama gelen ve/ya sonradan edinilen ruhsal, bedensel ve tarihsel yaraların ve şifanın kaynağına doğru bir yolculuk hikâyesi sunar. Demirci, yara ve merhemin birbiriyle birleştiği ve ayrıldığı noktaları, iki farklı metin çalışması ve her biri için özel tasarlanmış ses ve müziğin katılımıyla çift kanallı bir performatif video enstalasyonunda bir araya getirerek “kötü zamanlar tragedyası”nı tersine çevirmeyi hedefler.

Savaşlar yapılmış, kaybedilmiş ve “kazanılmıştır”. Yolculuk, bekleyişle sekteye uğradığında bilinmezlik, tecriti doğurur. Birbirinin kopyasının kopyası olan günler, özgürlüğü tutsak altına alır ve yaşam yatayda sürmek zorunda bırakılır. Tüm bunların ardında bıraktığıyla baş etme yöntemi olarak şifa, ayağa kalkmakla mümkündür. Hastalık toprağa paralel seyrederken, iyileşme, topraktan gökyüzüne doğru dikeyde bir yol çizer.

Yaranın yol haritasını, doğadaki oyuklar ve katmanlardan oluşmuş tepeler oluşturur. Su çekildiğinde kuruyan toprak gibi, duyu organları görevini yerine getiremez hâle geldiğinde, oksijenin girebileceği tek yer, yaranın kabuğunu kaldırmaktan geçer. Hissedilen acı, ona ihtiyacı olanın oksijenine dönüşür. Hasta, sayısız tepeyi sürünerek, tırnaklarıyla kazıyarak bir ritüel oluşturur. Bir hediyeymişçesine takdim edilip günleri anlamlandıran hastalık, kaynağı kurutulamadığı sürece istilacı bir yol izler. Bu durumda telkin veren ve telkin edilen aynı kişidir. Yıkım dönemini, düzen izler. Düzenin ardından iyileşme gelir ve sonra yerini, yine ardındakine bırakır. Bu döngüsellik, doğadakine benzer.  İyileşme, devam edebilmek için bir alan yaratır. Bu, yansımaların tuzla yıkandığı bir mekândır. Yaranın kaynağına akan, maddede var olan ve uygun ortamda ona doğru yol alan güçtür. 

Özgür Demirci, bedensel iyileşmeden yola çıkarak hazırladığı “Sana Anlatmak İstediğim Şeyler” ismini taşıyan çalışmasında toplumsal, çevresel, politik ve ruhsal yaraların deri altında kalan kısımlarının farkına vararak bunları besleyenlere yönelir.

 

Biyografi

Özgür Demirci, üretimini çeşitli materyallerle sürdüren sanatçının çalışmalarının büyük kısmını videolar, performanslar, objeler, enstalasyonlar ve mekana özgü yerleştirmeler oluşturuyor. Demirci, İstanbul Yıldız Teknik Üniversitesi Bileşik Sanatlar Bölümünden 2008’de mezun oldu, yüksek lisansını C:Art:Media alanında Göteborg, Valand Güzel Sanatlar Akademisi’nde 2010’da tamamladı. Sanatçı halen Dokuz Eylül Üniversitesi Güzel Sanatlar Enstitüsü Sanat ve Tasarım Bölümünde Sanatta Yeterlik yapmaktadır. Sanatçının seçili sergileri arasında, 19. Medya ve Sanat Bienali WRO 2021, 9. Atina Video ve Şiir Festivali, Proyector Video Festivali, Trumbauer Aile Koleksiyonu, Kasa Galeri, İstanbul (2017) Survival Kit, Space Debris, İstanbul – Cultural Transit Foundation, Yekaterinburg, Rusya (2017); 8. Makedox Film Festivali, Üsküp Makedonya(2017); 36. İstanbul Film Festivali (2017); En Masse: Books Orchestrated, The Center for Book Arts, New York, Amerika(2017); Un Coup de Dés Jamais N'Abolira Le Hasard, Pilot Galeri, İstanbul(2016); PAS, Galeri Miza, Tiran, Arnavutluk (2016); Kassel Dokfest, Kasseler Kunstverein, Kassel, Almanya (2015); İthaf Edilmiş, Öktem&Aykut Galeri, İstanbul (2015); Stay With Me, Weserburg Müzesi, Bremen, Almanya (2014); Migrating University of Mickiewicz, Adam Mickiewicz Müzesi, İstanbul (2014); Check Point, Depo, İstanbul (2013); Uçaklar, Trenler, Otomobiller ve Gemiler, SALT, İstanbul (2011) bulunmaktadır. Demirci İzmir yaşıyor ve çalışıyor.

 

EN

Özgür Demirci presents a story of a journey towards the source of spiritual, physical and historical wounds and healing that come to life with a person and / or acquired later. It turns the points where the wound and ointment meet and separate into a two-channel performative video with two different texts and the participation of specially designed sound and music for each. Starting from bodily healing, he realizes the parts of social, environmental, political and spiritual wounds under the skin and turns to the issues that feed them.

Battles were fought, lost and “won”. When the journey is interrupted with anticipation, uncertainty gives rise to isolation. The days, which are all identical, take freedom under captivity and life is forced to lead horizontally. Healing as a method of coping with all that is left behind is made possible only by standing up. As the disease runs parallel to the ground, healing draws a vertical path from the soil to the sky. The wound’s road map forms hills made up of hollows and mounds in nature. When the sensory organs are unable to fulfill their duties, just like the soil that dries up when water is withdrawn, the only place oxygen can enter is through the removed scab on the wound. The pain felt turns into the oxygen of the one who needs it. The patient creates a ritual by crawling on countless hills, scraping with their nails. The disease, which is presented as a gift and makes sense of the days, follows an invasive path unless its source dries up. In this case, the reassurer and the reassured are the same person. The demolition period follows order. Improvement comes after the order, and then it is replaced by the one behind it. This cycle is similar to that in nature. Healing creates a space to continue. This is a place where reflections are washed away with salt. It is the power that flows into the source of the wound, exists in the matter and moves towards it in the appropriate environment. 

 

Biography

Özgür Demirci is an artist who creates works in various media. A large part of his oeuvre consists of videos, performances, objects, installations and works specific to the location of the exhibit. Demirci obtained his BA in Interdisciplinary Arts at Yıldız Technical University in 2008, Istanbul, and his MA in C:Art:Media at Valand School of Fine Arts in 2010, Gothenburg. He is PhD candidate at Dokuz Eylül University Art and Design department. His selected exhibitions include : 19. Media and  Art Biennial WRO 2021, 9th Athens Video and Poetry Festival, Proyector Video Festival, Trumbauer Family Collection, Kasa Gallery, İstanbul, Turkey (2017) Survival Kit, Space Debris, Istanbul, Turkey – Cultural Transit Foundation, Yekaterinburg, Russia (2017); 8. Makedox Film Festival, Skopje, Macedonia (2017); 36th Istanbul Film Festival (2017); En Masse: Books Orchestrated, The Center for Book Arts, New York, USA (2017); Un Coup de Dés Jamais N'Abolira Le Hasard, Pilot Gallery, Istanbul(2016); PAS, Miza Gallery, Tirana, Albania (2016); Kassel Dokfest, Kasseler Kunstverein, Kassel, Germany (2015); Dedicated, Öktem&Aykut Gallery, Istanbul (2015); Stay With Me, Weserburg Museum, Bremen, Germany (2014); Migrating University of Mickiewicz, Adam Mickiewicz Museum, İstanbul (2014); Check Point, Depo, Istanbul (2013); Plains, Trains, Automobiles and Boats, SALT, Istanbul (2011). Demirci lives and works in İzmir.