TR

Zaman dilimi 1: Ege sahil şeridi, 2018

Sahil tatiline gitmenin verdiği heyecanla yolda ilerlerken, yol kenarına fırlatılmış pet şişeler ve plastik

poşetleri görmek içimi burkuyor. Bu hissi tatile taşımak istemesem de görmezden gelemiyorum, üzerimden

atamıyorum.

Zaman dilimi 2: Bursa Misi köyü, 2021

Yeni Cennet Koyu, yağmur sonrası köyün yeşilliklerine daldığımda bir meyve toplayıcısının bahçesinde

dağınık duran plastik kasaları ve viyolleri gördüğümde manzarayı tekrar kurgulayarak oluşturduğum bir

yerleştirmenin görseli. (Bilmeyenler için: Viyol, meyvelerin kasalarda taşınırken ezilmemesi için kullanılan

oluklu levhaların ismi.) Yolun bir yanından viyolleri alıp diğer yanındaki yeşilliklerin önüne dizerken, bu

malzemelerin sahibi olan meyve toplayıcısı evinden çıkıp bana onları kullandığını söylüyor. Ne yaptığımı

anlamasa da malzemelerini almamamı ya da çöpe atmamamı istiyor.

Eskiden kasalar tahtadan, viyoller kağıttan yapılardı, şimdi hepsi plastik. Daha mı iyi, daha mı kötü? Plastik

kötü mü? Ahşap kasalar plastiğe göre daha ağır, nakliyede daha çok benzin gerektiriyor ve kolay kırıldıkları

için ömürleri daha kısa. Aynı şekilde plastik viyoller de hem hafifler, hem de sudan etkilenmediği için

defalarca tekrar tekrar kullanılıyor.

Derdimiz sürdürülebilirlik ise maraz, plastiğin kendisinden değil bunun kültür içinde ‘kullan at’ olarak

kodlanmış olmasından çıkıyor. İnsan etkisiyle değişen manzaranın doğal ve sentetik olanın karışımından

oluştuğunu yeryüzünün her köşesinde görüyoruz. Plastik kullanmayı topyekün bırakalım, çözüm bu mu? İç

içe geçmiş kompleks sistemlere basit çözümler getirerek sorunlarını çözebiliyor muyuz? Plastikler burada ve

bizimle beraber yaşıyorlar. Peki o zaman ortalama 300 yıllık ömürlerini yol kenarında yatarak ya da diğer

canlılara ölümcül yem olarak mı, kullanıldıkları sistem içinde kalarak mı geçirsinler?

 

Biyografi

1980 Istanbul doğumlu Ilgın Seymen, Marmara Üniversitesi Heykel bölümünden mezun oldu. Yüksek lisans eğitimini Fulbright bursu kazanarak San Francisco Sanat Akademisi Heykel bölümünde tamamladı. Sanatçı, ilk kişisel sergisi “Hiçbir Şey Kişisel Değil”i 2007’de, San Francisco Melting Point Gallery’de açtı. 2008 - 2010 yılları arası Borusan Contemporary’nin kurduğu ArtCenter/Istanbul atölye programına ve Garanti Platform Güncel Sanat Merkezi’nin düzenlediği Frankfurt AIR programına katıldı. Istanbul, San Francisco ve Londra’da açtığı beş solo serginin yanı sıra, uluslar arası sanatçılarla ortak çalıştaylara katılan Seymen’in çalışmaları NY, SF, Frankfurt, Berlin, Seul ve Istanbul’da sergilendi. 2011 - 2016 yılları arasında Art ON İstanbul tarafından temsil edilen sanatçının eserleri 2011 - 2015 Contemporary Istanbul sanat fuarlarında da izleyiciyle buluştu. Seymen çalışmalarını Istanbul’da bağımsız olarak sürdürmektedir. Kolaj, fotoğraf, heykel, yerleştirme gibi farklı medyumlarla çalışan Seymen’in araştırmaları günlük yaşamın analizini kapsamaktadır. Sıradan nesneleri araçsallaştırarak tüketim kültürünün, alışkanlıklar ve yaşam tarzlarının oluşumuna ve çevre üzerindeki etkilerine eleştirellikle yaklaşmaya teşvik eder. Sanatçının işleri algılanan dünya ile bilimsel gerçeklik arasındaki boşluğu görünür kılma eğilimindedir.

 

EN

Interval 1: Aegean coastline, 2018

While being on a road trip with the excitement of going on a beach vacation, seeing the plastic bottles and

plastic bags thrown at the side of the road hurts me. Even though I don’t want to carry this feeling on

vacation, I can’t ignore it, can’t shake it off.

Interval 2: Bursa Misi village, 2021

New Paradise Cove is the image of an installation that I created by readjusting the landscape when I dived

into the greenery of the village after the rain and saw plastic crates and viols scattered in the garden of a

fruit picker. (For those who don’t know: Viol is the name of the corrugated trays used for preventing fruits

from being crushed during their transportation in crates.) While I was picking up the viols from one side of

the road and laying them in front of the greenery on the other side, the fruit picker who owns these

materials comes out of his house and tells me that he is using them. He can’t make sense of what I was

doing, but asks me not to take his supplies or throw them in the trash.

In the past, crates were made of wood, viols were made of paper, now they are all plastic. Is it better or is it

worse? Is plastic bad? Wooden crates are heavier than plastic ones, require more gasoline in transportation,

and have a shorter lifespan because the break easily. Likewise, plastic viols are lighter and are used over and

over again as they do not deteriorate when in contact with water.

If our concern is sustainability, the morbid is not the plastic itself, but the fact that it is coded as ‘disposable’

in the culture. We see in every corner of the earth that the landscape, which has been changed by human

influence, consists of a mixture of natural and synthetic. Let’s stop using plastic altogether, is this the

solution fort he pollution? Can we solve the problems by bringing simple solutions to complex intertwined

systems? Plastics are here and they live with us. So, should they spend their 300-year lifespan lying on the

side of the road or as deadly bait for other-than human beings, or by staying in the systems in which they

are used for their intended purpose?

 

Biography

Ilgın Seymen was born in Istanbul in 1980, studied Sculpture at the Marmara University. Receiving Fulbright Scholarship for graduate degree, she completed her MFA on Sculpture at the Academy of Art University in San Francisco. Artist had her first solo exhibition “Nothing Personal” at the Melting Point Gallery, San Francisco in 2007. Between 2008 - 2010 she attended ArtCenter Istanbul studio program founded by Borusan Contemporary, and Frankfurt AIR program. Seymen had five solo shows in Istanbul, San Francisco and in London and participated in collaborative workshop projects with international artists. Her works are exhibited in NY, SF, Frankfurt, Berlin,

Seoul, and in Istanbul. The artist has been represented by Art ON Istanbul between 2011 – 2016. Her works met the audience at the 2011 – 2015 Contemporary Istanbul Art Fairs. Seymen continues her work independently in Istanbul. While producing in various mediums, such as collage, photography, sculpture and installations, her research engages in the analysis of everyday life. She utilizes common objects, stimulating critical approaches about the effects of consumer culture on the formation of habituations and life styles, and on the environment. Her works tend to visualize the gap between the perceived world and the scientific reality.